Het gebouw van het Regionaal Instituut voor Cultuur & Kunsteducatie is, als onderdeel van het sociaal cultureel centrum, in meerdere opzichten een stuk maatwerk.

De variabele grootte van de muzieklokalen volgt uit het geluidsnivo van verschillende typen instrumenten. Geluidoverdracht tussen lokalen, maar ook van en naar de buren, is onacceptabel. En een andere uitdaging is om daglicht in de lokalen te krijgen. De ligging maakt de opgave niet eenvoudiger: het is ingesloten tussen theaterzaal, expeditieruimte, winkels, woningen en parkeergarage.

Een binnenstraat van entree naar daktuin doorsnijdt de Academie en verdeelt het in losse gebouwtjes, waardoor hooguit twee lokalen elkaar raken. Slechts om-en-om een akoestische “doos-in-doos” is daardoor al voldoende. Deze binnenstraat wordt begeleid door een dikke witte wand, met kanalen en schachten voor lucht en licht. Door deze structuur schuin in het gebouw te leggen worden “staande geluidsgolven” in de lokalen voorkomen.