AAST_P1.
Het huis en wonen als paradoxale eenheid.

 
Curzio Malaparte schreef zichzelf onsterfelijk, toen hij als uitstapje steen in plaats van papier gebruikte.
Het gedicht “Op het eiland van Lipari…” was het programma voor zijn surrealistische autobiografische woning, warmee hij zich in de rol schreef van Odysseus, maar ook van Orpheus en Aeolus. De villa was, als metafoor voor het gestrande schip van Odysseus, een monument voor zichzelf, waardoor Malaparte vooral onder architecten bekendheid verwierf.

 
Door een snede in de rots te maken en de villa tot in het water door te trekken (een ingreep die voortkomt uit het werken met de maquette, waarin de rots aan de villa hangt), wordt de metafoor van het schip versterkt. Het schip wordt hier langs de wand bestegen, in het trappenhuis, dat dienst doet als expositie-ruimte; zowel de villa, als zijn verhaal worden hier (voor eenieder) toegankelijk gemaakt.

De vorm van het trappenhuis is eveneens metaforisch en direct afgeleid uit het werk met een (eerdere) klei-maquette.